Ryszard Rynkowski
Ryszard Rynkowski według Jacka Cygana: Zaklinał drogę na rozstajach, gdzie przydrożny Chrystus stał, pił za błędy na górze, nie tańczył na ulicach, śpiewał z Jędrkiem o babach i już sam o pustce po Natalii. Wierzył w jawę, choć czasami rozmawiał z ciemnością. Z beznadziei złej podnosił ludzi, mówił im: wznieś serce nad zło! Czasem wydaje mu się , że siedzi w dziecinnym pociągu jadącym przez kraj krzyży i chleba, a konduktor mówi mu: kupisz tutaj prawo na lewo. Wtedy myśli: byle nie do Warszawy i wysiada gdzieś w polu. Idzie sobie mrucząc: Może zbyt kochałem życie? Ale przecież życie jest nowelą, więc na pytanie-Jak się żyje? Odpowiada niezmiennie: śpiewająco! Ostatnio nie może spać. Za młody na sen włóczy się nocami z księźycem i dzięki temu... ten księźyc nie jest sam! Razem dziwią się, że brąz może być tak piękny. Rano wraca do córki i mówi: -Widzisz Marto, dziś są Twoje urodziny. Wybacz, źe nie śpiewam sto lat, ale cóż, Z moim głosem, lepiej nie. Strach pomyśleć, co by było, gdyby miał ładny głos! Wybudował dom nad jeziorem, by mieć dach, pod który mogliby się schować jego przyjaciele, gdy im będzie źle. Bo chociaż najlepsze dopiero przed nami, to warto wypić za błędy na dole, by ich było mniej w nowym wieku. Więc póki co, rozdaje dary losu tym, którzy chcą go słuchać. Chce im powiedzieć, że najważniejsze jest to coś, co sprawia, jaki człowiek jest!